schildje

Schildje’s Tips (voor grote mensen)

VOORAF:

  1. Lees mijn prentenboek eerst zelf goed door, voordat je het gaat voorlezen.
  2. Lees onderstaande tips goed door!
  3. Denk na over hoe het kind aan wie jij het boek gaat voorlezen (onverwacht) zou kunnen reageren. Bijvoorbeeld: ‘Papa’s en mama’s doen zoiets toch niet?” of “mijn papa heeft mij ook wel eens geduwd” etc.
  4. Mijn prentenboek biedt de mogelijkheid om met jonge kinderen in gesprek te komen over veilig opgroeien, het meemaken van nare-jeugdervaringen, jezelf fijn voelen en zorgen voor elkaar. Maar ook over emoties zoals verdrietig of bang zijn en wat je dan kunt doen. Dit om de sociaal-emotionele ontwikkeling van jonge kinderen te stimuleren.
  5. Uiteraard is het van belang dat wanneer kinderen zich in het verhaal herkennen en hier iets over loslaten er tijdig gesignaleerd kan worden, deze signalen op waarde in te schatten en te bespreken met een daartoe bevoegd persoon.
  6. Dit boek gaat in op ‘nare jeugdervaringen. Kinderen ervaren hierdoor dat niet ieder kind het thuis fijn heeft, dat zij hierover mogen en kunnen praten, welke handelingsalternatieven er zijn en mogelijk biedt het kinderen ook herkenning wanneer zij het thuis zelf niet zo fijn hebben.
  7. Met mijn boek hoop ik een bijdrage te kunnen leveren aan het normaliseren van het praten over opgroeien en opvoeden en het doorbreken van het taboe wat heerst om deze onderwerpen bespreekbaar te maken.
HET PRENTENBOEK:
  1. Lees het boekje voor.
  2. Dat hoeft zeker niet in één keer uitgelezen te worden wanneer dit niet lukt.
  3. Lees per keer een stukje en neem bijvoorbeeld in totaal een kwartier de tijd.
  4. Leid het boekje in bij het kind door te vertellen over Schildje en laat wat plaatjes zien.
  5. Laat het kind vertellen wat ze zien.
  6. Vraag het kind waar zij verdrietig van worden (of misschien wel een beetje bang), en wat je doet als je verdrietig bent.
  7. Of boos of geschrokken. Naar wie gaan je dan toe.
  8. Wie kan jou troosten en een knuffel geven?
  9. En kun jij ook andere kindjes helpen en weer blij maken? Door samen te gaan spelen...
  10. Natuurlijk kunnen vragen worden overgeslagen, zeker als er uit het kind zelf andere verhalen naar voren komen. dan ga je daar verder op in.
BELANGRIJKE UITGANGSPUNTEN IN DE GESPREKKEN MET KINDEREN ZIJN:
  1. Vertrouwen in anderen (volwassenen);
  2. Hulp durven vragen;
  3. Erbij horen;
  4. Zelfbewustwording en eigen identiteit;
  5. Trots op thuis en papa en mama;
  6. Vertrouwen op eigen kracht en initiatief;
  7. Anderen aanvoelen en willen troosten;
  8. Verwoorden wat het ziet, voelt, wil en doet;
  9. Plezier in eigen lijf en kunnen;
  10. Plezier in contact en knuffelen;
  11. Rekening houden met elkaar;
  12. Samen spelen; Elkaar helpen.

Als je merkt dat de aandacht verslapt stop dan met voorlezen en ga wat anders doen. pak op een ander moment het boekje er weer bij en ga verder lezen over Schildje.

Wanneer zich signalen van kindermishandeling voordoen of wanneer jij 'onderbuikgevoelens' hebt: weet dan dat je altijd (anoniem) advies mag vragen aan Veilig Thuis.

#
  • • Chat gratis en anoniem met een medewerker voor advies •
  • • De chat is open van 9 tot 17 uur •
  • • Je kunt ons ook 24/7 gratis bellen op 0800 2000 •
  • • Bij direct gevaar, bel 112 (Ben je professional, bel dan naar Veilig Thuis in jouw regio) •
WIST JE DAT?
  • • Je Veilig Thuis altijd kunt bellen voor advies?
  • • Ze naar jouw verhaal luisteren en samen bekijken wat je hiermee kunt doen?
  • • Het heel belangrijk is om over zorgen te praten en hier niet alleen mee te blijven zitten: praat erover!
  • • Je altijd met Veilig Thuis mag bellen ook al zegt iemand dat je er met niemand over mag praten?
  • • Je bij Veilig Thuis terecht kunt als je hulp zoekt, als je je zorgen maakt over iemand anders of als professional. Of je nu vragen of vermoedens hebt, of het zeker weet. Jouw zorgen delen is een belangrijke eerste stap.
Laagdrempelige educatie over kindermishandeling in jouw klas
Als een kind toch wat loslaat over zijn/haar eigen thuissituatie, probeer dan:

1. Rustig en neutraal te luisteren;
Luister rustig en zo neutraal mogelijk en probeer om niet emotioneel of paniekerig te reageren. Dit kan er namelijk voor zorgen dat het kind hiervan schrikt en niet verder praat. Als je toch zichtbaar schrikt, benoem dat dan even (bijv.: “Ik schrok er even van, maar het is goed dat je het vertelt, vertel verder...”). Neem het verhaal van een kind altijd serieus. Vaak denken we: ‘wat als het niet waar is?’ . Draai deze zin eens om: ‘Wat als het wél waar is?’. Weet dat jij nooit iets hoeft vast te stellen. Wees geen waarheidsvinder zeggen wij wel vaker. Dit moeten we aan professionals die daartoe bevoegd zijn over laten.

2. Open vragen te stellen en probeer jouw eigen oordeel achterwege te laten:
Als het kind zijn of haar verhaal doet, probeer dan open vragen te stellen. Zo voorkom je dat je suggestieve vragen gaat stellen, welke mogelijk de reactie van het kind kunnen beïnvloeden. Stel niet te veel vragen en vraag niet teveel door. Het gaat erom dat je erachter komt wat er gebeurd is. Je zou kunnen en mogen vragen:

  1. “Vertel eens verder…”
  2. “Wat wil je erover vertellen…?”
  3. “Wat wil je er tegen mij over vertellen…?”

-> Herhaal evt. de letterlijke uitspraak van het kind en maak deze vragend. Bijvoorbeeld: ‘Jouw papa en mama maken vaak ruzie? Als het kind niet verder wil vertellen, accepteer dat dan! Val de ouders/opvoeders van het kind nooit af!

3. Het betreffende kind zoveel mogelijk controle over de situatie geven:
Sluit af met een compliment in de zin van: “Mij mag je alles vertellen”. Zeg dat je wilt helpen, maar dat je dat niet alleen kunt. Kinderen vragen soms bijvoorbeeld om een absolute geheimhouding. Beloof dit nooit. Hierdoor kunnen jullie namelijk beide in een moeilijke situatie terecht komen. Vertel het kind wat je nu aan stappen gaat ondernemen. Dit doe je uiteraard in kindertaal. Zeg bijvoorbeeld: ‘Ik ga dit met ome Pieter bespreken, maar kom daarna bij jou terug’.

4. Geen detective spelen; geen eigen rechter spelen; ga niet op ‘heksenjacht’:
Bespreek je vermoedens nooit met de vermoedelijke dader. Ook niet als de vermoedelijke dader een collega, familielid, kennis enz. is. Het kind kan daardoor onder druk komen te staan. Ga niet zelf op onderzoek uit. Neem zo snel mogelijk contact op met de hiertoe bevoegde persoon. Bijvoorbeeld de IB’er van een school (als je leerkracht bent) of vraag (anoniem) advies bij Veilig Thuis. Maak jouw zorgen bespreekbaar!

5. Meldcode:
Wanneer jij een professional bent, volg dan de Meldcode van jouw organisatie/ beroepsgroep. Wil jij meer weten over de uitgebreide methode/ communicatietool van Schildje? Of over onze trainingen voor professionals? Kijk dan eens hier.